Onder Bodega Plaza

To begin at the beginning: 70 jaar nadat Dylan Thomas finaal het hoorspel Under Milk Wood schreef, is er veel veranderd in het fictieve Welshe vissersdorpje Llareggub. In zijn tekst waarde een anonieme, alwetende verteller door de dromen en gedachten van de authentieke, kleurrijke inwoners. Boy, kunnen tijden veranderen.

Cru gezegd: authenticiteit bestaat niet meer en Llareggub al helemaal niet meer. De holding Eractnodi heeft het dorpje Llareggub en het hoger gelegen Milkwood platgelegd en gekapt. Het woud is vervangen door een hyperbolische plaza – de grootste en lelijkste van de wereld, ja, zelfs nog lelijker dan het marktplein van Sint-Niklaas, België – louter versierd met een monument ter ere van de New Yorkse Bodega. Llareggub is getransformeerd in een ondergrondse shopping mall, postfuturistisch Amerikaanse stijl. Of je nu de duurste kleding zoekt, wil bowlen of minigolfen in blacklight of een decadente cruise-ervaring zonder te varen wil beleven: je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het in de Disco Buiscuit Mall – zo’n Quaalude- of MDMA-pil krijg je gratis aan de ingang, die hoort bij de ervaring.

In 2024 neemt Guest404 a.k.a. @MisterY je mee op een dwaaltocht door de zeldzaam gesloten Disco Biscuit Mall en de dromen & gedachten van de paspoppen, de indoorminigolfmidgets, de animatronics die eten & drinken serveren en niet het minst de Disco Buiscuits zelf, die ook wel eens liever naar een ander soort muziek dan jingeljangel luisteren – maybe they were a little too wild in the 70s. Maar retro is hip, alles komt terug, ook de gegarandeerd aan overdoses verslaafde gasten – en aan een experience like no other, whatever the hell that means.

Yannick van Puymbroeck schrijft en speelt in zijn eigengereide lingo een respectloos vervolg op Dylan Thomas’ chef d’oeuvre, een hybride tussen 8½ van Federico Fellini, Spring Breakers van Harmony Korine, American Honey van Andrea Arnold en uiteraard The Wolf of Wall Street van Martin Scorsese. En ja, ook A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again van David Foster Wallace ontbreekt niet in het referentiekader. Om van allerlei empty mall songs nog maar te zwijgen.