Primavesi Press

Uitgegeven raken in Nederland en België is geen sinecure, sure. Uiteraard moet je over kwaliteit beschikken, maar meer nog: iemand die die kwaliteit (h)erkent en die er iets mee wil doen. “Geluk is het uitsluiten van toeval”, is een leuze gestoeld op het adagio van Johan Cruijff, maar wat als je – ik noem maar iemand – een grote literaire prijs wint en nergens aan de bak raakt omdat niemand je distinctieve stijl in de rekken durft te plaatsen tot die eens prominent in de rekken gestaan heeft en succes had? Dan ben je een naam en mag je overal alles indienen. En dan wordt dat anderhalf jaar later gepubliceerd, wanneer het hoofd van de multidisciplinaire kunstenaar al tien projecten verder zit. Veel – niet alle – uitgeverijen spelen op safe, en wat wij hier missen, is wat ze in the UK wel zo goed doen: menig independent publishing house dat om de haverklap diverse auteurs publiceert, niet-exclusief, die auteurs hebben vaak zoals musici als Eefje de Visser, Aafke Romeijn, Phoebe Bridgers, Du Blonde hun eigen label, om de trein van Johan Daisne te omzeilen. De facto: self-publishing tussen het échte publiceren door. Grosso modo hebben wij grotendeels mastodontuitgeverijen die op safe spelen – want anders was ik (Yannick) toch al wel ergens opgepikt en was The Big Nada, ergens in het midden duchtig gerecenseerd en gelauwerd of neergesabeld – in de wandelgangen – dus niet die in de luchthaven – neigt het zelfs naar het eerste, maar hoe dan ook: boeken van auteurs met een eigen stem, zelfs met naam en faam, maar die een zeker financieel risico behelzen, komen niet aan de bak.

Enter Primavesi Press. Als no-budget label, als onderaanneming van The Plastic Barbie Band, willen we maandelijks op aparte plaatsen in België en Nederland drie nieuwe experimentele kleine uitgaven uitbrengen van auteurs die vooral heel goed zijn in louter hun eigen poëtica volgen. En, zoals iemand recent opmerkte, we moeten ook grotendeels van social media af. Er bestaan veel goede poëzie-avondconcepten, maar wat je daar zelfs mist, is contact. Iedereen doet z’n ding, drinkt zijn twee drankbonnetjes op en verdwijnt.

Uit een grote poel van auteurs die wel eens een experimentele stencil willen uitbrengen, zullen er maandelijks drie optreden op een avond, voordragen uit eigen werk, met wat meer tijd dan elders, gevolgd door een nagesprek met een beperkt publiek. Elk boekje zal te koop zijn voor €5, alle die avond uitgebrachte boekjes €12. Er moet ruimte zijn voor experiment, uitwisseling, kennismaking. The Plastic Barbie Band is als organisatie en theaterlabel omvangrijk, Primavesi Press mag sologitaar spelen. Op grammaticale eindredactie na krijgen de auteurs carte blanche – talent beknotten met beperkingen leidt tot middelmaat. De eerste avond zal begin 2025 plaatsvinden in het hoofdkwartier van The Plastic Barbie Band, een knus penthouse dat veel te veel trappen vergt, hartje Antwerpen, tussen mode, theater, literatuur en cafés, daar waar ik, nog steeds Yannick, huis. We blijven niet in woonkamers hangen, maar symbolisch beginnen we waar we welkom zijn en alles knus, laagdrempelig, sfeervol en iconisch is. Denk aan de Madurodamversie van Nirvana in de Vooruit weleer. Dra meer.

En omdat we The Kills, The White Stripes, Blood Red Shoes of – imagine – Simon & Garfunkel niet zijn: onze band bestaat uit veel meer metaforische onderaannemingen. Want alle mensen die somehow betrokken zijn bij TPBB hebben één ding gemeen: veelzijdigheid. En die gaan we benutten. Met performances (zij het theater, literatuur, muziek, beeldende kunst, film, een mix) en met jullie. Live. Niet als een amalgaam dat de parapluterm publiek draagt, maar als participanten in een avond die altijd anders zal zijn dan vorige keer. Interactie, menselijkheid, interesse – l’art pour l’art, zonder de wereld uit het oog te verliezen.

Dra short notice meer, maar tot nader order: tot gauw.

PS: Wat wel op een www komt, op Substack, is een literair zine, waar auteurs uit de poel naar eigen goeddunken experimenten in allerhande vorm kunnen en zullen delen. Over smaken en kleren valt best te redetwisten, en weet dat de Olympos van de wereldliteratuur bestaat uit veeleer niet te publiceren materiaal. Ofwel te persoonlijk, ofwel te zigzaggend, ofwel te hermetisch. Waar mogen de Plaths, de Sextons, de Pynchons, de Gaddises, de Marksons, de Woolfs, de Joyces, de Prousts, wie nog allemaal, van dit taalgebied naartoe? Naar één uitgeverij op z’n minst, die oververzadigd is geraakt, waar je zogenaamde flauwekul naast een boek van één gedicht naast proëzie van metamoderne, intellectuele soort kan zien – naast blinkende glossy’s. Geen catalogus van bekende naam naast bekende naam met boek zoveel van hetzelfde allooi als andere bekende naam.

Een minuscuul initiatief zonder doel, behalve dan deze drie: ontoegankelijke literatuur toegankelijk maken (een chef d’oeuvre was altijd moeilijk te publiceren, bij wijze van spreken zelfs toen er nog met dukaten werd betaald), want niet iedereen leest graag het literaire equivalent van een bungeejump van stoep op voetpad, auteurs onder de aandacht brengen in een reizend volkscircus zodat hun Wittgenstein’s Mistress zal kunnen worden geschreven en uitgegeven, ophouden met performances als lezingen, nee, laat het het begin van conversaties zijn.

Dra meer!